مختصری از زندگینامه شهید بزرگوار علی علایی
در پانزدهم هفتمین ماه سال یکهزار و سیصد چهل وسه در خانواده ای مذهبی در روستای خانیک از توابع شهرستان گناباد چشم به جهان گشود.او که در جمع خانواده ای مذهبی رشد می کرد از همان دوران طفولیت با شعایر و اداب رسوم زندگی دینی عجین شد و فلسفه قیام حسینی در ذهن و سم او رسوخ کرد.
دوران تحصیلات ابتدایی را در روستای خانیک سپری کرد و علی رغم تمامی مشکلات کمبودها، فقر وتنگدستی دوران راهنمایی را در روستای دیسفان به پایان رساند.ولی از انجایکه مشکلات زندگی را از همان کودکی احساس می کرد بناچار درس را رها کرد و برای کار به تهران عزیمت کرد.
او که از همان ابتدای یورش ناجوانمردانه رژیم سر تا پا مسلح صدام به میهن عزیزمان ایران در خود احساس دفاع از کشور رامیکرد در سال شصت طی سفری که به روستا داشت به یاد دارم که به شدت گریه می کرد تا بتواند اجازه پدر و مادرم را کسب کند ولی آنها او را قانع کردند تا این مهم را به فرصت مناسب دیگری تغییر دهد که او هم بناچار پذیرفت و دوباره عازم تهران شد.
در سال شصت ویک همزمان با اغاز دوران سربازی با عضویت در بسیج سپاه پاسدران شهر کاخک برای کسب مهارتهای نظامی به اتفاق چهار نفر دیگر ازدوستان خود به شهرستان بیرجند اعزام شد وپس از گذراندن مدت زمان اموزشی برای ادامه خدمت مقدس سربازی به استان کردستان اعزام شد.
بنابه گفته دوستان علی ایشان در همان مدت کوتاه اموزشی توانسته بود اعتماد مسولین را جلب کند تا انجاکه او را از جمع بقیه جدا کرده وبعنوان نیروی محافظ شخصیت ها ومقامات انتخاب کنند.و ایشان تا زمان شهادت در این یگان خدمت کرد.
یکی از ویژگیهای شاخصی که او را ازدیگران متمایز می کرد خلق نیک او بود که بکرات از تعاریف دیگران در مورد ایشان شنیده ایم حتی همکاران وی بعد از شهادتش نقل می کردند که ما هر موقع برای رفتن به ماموریت مشکلی برایمان بوجود می آمد کافی بود به علی بگوییم و او بدون هیچ چشم داشتی قبول می کرد.
علی عجیب حس سخاوت و نوع دوستی داشت بطوریکه هر موقع به مرخصی می آمد سفارشات چندین نفر را با خود می اورد و هر کس از وی درخواستی داشت با آغوش باز می پذیرفت.یا اینکه اگر قصد رفتن به خانۀ اقوام را داشت حتماَ دست پر میرفت هر چند کادویی کم ارزش باشد هنوز که هنوز است تعدادی از انها بعنوان یادگاری کادویش را نگه داشه اند.او اگر متوجه می شد یکی از دوستان یا اقوام مریض است سعی میکرد به عیادت او برود و جویای احوالش شود یکبار یکی از اقوام می گفت کسالتی داشتم و در بیمارستان بستری شده بودم دیدم علی دارد در اتاقهای همجوار بدنبال من میگردد، متوجه شدم و صدایش کردم او هم با دهانی پر خنده بهمراه چند کمپوت وارد اتاق من شد و در میان تعجبم از اینکه چطور متوجه شده که بستریم امد و جویای احوالاتم شد .
علی از همان دوران کودکی و نوجوانی تلاش می کرد تا بتواند باری از دوش خانواده بردارد و در مسایل اقتصادی ومالی کمکشان کند. روحیه او در کمک به همنوع نیز مثال زدنی است یکی از خانمهای همسایه می گفت غروب یکی از روزهای ماه رمضان داشتم می رفتم از قنات بالای ده اب بیاورم که علی مرا دید و بلافاصله ظرف را از من گرفت و رفت برایم آب آورد.
روحیه او در ارادت خالصانه به سرور وسالار شهیدان نیز در نوع خود بی نظیر بود او در جلسات عزاداری ماه محرم همیشه شرکت و به عزاداری می پرداخت، شاید ارادت او به اهل بیت عصمت و طهارت به این خاطر باشد که مادرم می گف در دوران کودکی مانند دیگر بچه های هم سن وسالش به مریضی سخت سرخک مبتلا شد و تا استانۀ مرگ هم پیش رفت و شبی از شبهای سخت زمستان در حالیکه هیچگونه خدمات پزشکی وجود نداشت من از بهبودش کاملاَ مایوس شده بودم و او را به امام موسی کاظم علیه السلام سپردم و با همان حال گریه و زاری خوابم برد. ناگهان نیمه های شب در حالیکه احوالات علی با مردگان تفاوتی نداشت در میان تعجب چشمانش را باز کرد و چون مدت زمان طولانی بود که غذا نخورده بود از من درخواست نان کرد ومن در کمال تعجب دریافتم که آقا او را شفا داده است.
اطاعت بی چون و چرای او از ولی فقیه و امام زمان خویش را نیز باید در وصیتنامه شهید جستجو کرد آنجا که با وجود فرمان خمینی کبیر برای دفاع از کیان مملکت عزیزمان درنگ را جایز نمی داند.
علی پدر و مادر خود را بسیار دوست می داشت و اطاعت از آنها را فرض می دانست وهمیشه آنها را دوست می داشت، یکبار پدرم بعد از چند سالیکه او در تهران کار کرده بود رفت و تمام پولی را که جمع کرده بود برای خرید قطعه زمینی از او گرفت و او همه پول را داد وکوچکترین اعتراضی هم نداشت و فقط به این فکر می کرد که چون، پدرش خواسته باید اطاعت کند.
علی برادران و خواهران خود را نیز بسیار دوست می داشت وبرای آنان احترام خاصی قایل بود و دایماٌ از احوالات آنان را جویا می شد برای ما برادران که درس می خواندیم سفارش می کرد تا خوب درس بخوانیم تا بتوانیم به جامعه و پدر و مادر خود کمک بیشتری بکنیم.
یکی از خاطراتی که از ایشان بیاد دارم این بود که روزی پدر شهید بزرگوار حسین اخلاقی در زمانیکه علی در مرخصی بود پیش او امد و در مورد نامه ای که فرزندش به او نوشته بود از ایشان مشاوره خواست و او در جواب گفت من صلاح نمی دانم شما برای این گروهک ضد انقلاب پول ببرید چون به قول آنها اصلاٌ نمی شود اطمینان کرد واگر مقداری صبر پیشه کنید بزودی رزمندگان اسلام مخفیگاه آنها را شناسایی خواهند کرد و گروگانها را آزاد خواهند کرد ولی تصمیم نهایی را خودتان باید بگیرید ودیدیم که همانطوری که علی پیش بینی کرده بود مخفیگاهشان لو رفت و بجز آقایان اخلاقی بقیه آزاد شدند.
خاطره دیگری که بیاد دارم نقل خوابی بود که علی تعریف کرد وآن این بود که گفت روزی برای انجام مأموریت انتخاب شدم وشبش در خواب دیدم پوتینم را گم کرده وهر چه می گردم پیدایش نمی کنم فردایش در حالیکه در جاده های پر پیچ وخم و کوهستانی کردستان در حال حرکت بودیم در بین تیر اندازی پراکنده گروهکهای ضد انقلاب ماشینمان چپ کرد وچندین معلق زد ولی خوشبختانه به کسی اسیب نرسید.
علی در زمان حضورش در تیپ ویژه سید الشهدا در ارومیه بعنوان محافظ شخصیتها و مقامات زیادی همچون برادر رهبر معظم انقلاب (ایت الله خامنه ای) آهنگران و نمایندۀ مردم پیرانشهر و مریوان وخیلی های دیگر که من نامشان را نمی دانم انجام وظیفه نمود.
سرانجام علی پس از بیست سال زندگی در شب تاسوای سال 1363 مصادف با پانزدهم مهرماه یکهزار و سیصد و شصت سه در حین اجرای ماموریت بدرجه رفیع شهادت نایل گردید.
(ثبت خاطرات از خانواده شهدا
